Κάποιοι τον ονόμασαν «Ευπατρίδη»! Κάποιοι άλλοι «Ήρωα»! Ό ίδιος έλεγε ότι έκανε απλώς το καθήκον του!
Ο Λάκης Σάντας «έφυγε» στις 30 Απριλίου 2011, έναν μήνα ακριβώς πριν την συμπλήρωση 70 χρόνων από την βραδιά εκείνη, που με το φίλο και συναγωνιστή του Μανώλη Γλέζο αποφάσισαν να κάνουν την πιο παράτολμη και συγχρόνως την πιο ηρωική ενέργεια κατά της φασιστικής Γερμανίας, που στην θέση του πιο ιστορικού και ιερού τόπου της Αθήνας, της Ακρόπολης, ύψωσαν την χιτλερική σημαία.
Μια σημαία που κυριαρχούσε με το ατσάλι και την μπότα της ναζιστικής Γερμανίας σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Αυτή τη σημαία αντίκρισαν πάνω στον Ιερό Βράχο ό Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος από την πλατεία Κουμουνδούρου και κοιτάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου αποφάσισαν να σκαρφαλώσουν την νύχτα της 30ης Μαΐου 1941 και να την κατεβάσουν! Το κατάφεραν! Το μισητό σύμβολο του κατακτητή, έπαψε έστω και για λίγες ώρες, να κυματίζει στον γαλανό ουρανό της Αθήνας!
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σούρπης «Οι Νήες» είχε την χαρά και την τιμή να φιλοξενήσει τον Λάκη Σάντα τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης σε μια σεμνή τελετή που ετοίμασε στις 27 Νοεμβρίου 2001 για την παρουσίαση του βιβλίου της αγωνίστριας συμπατριώτισσας μας Κατίνας Τέντα – Λατίφη με τον τίτλο «Τα απόπαιδα». Ένας τίτλος που (όπως διαβάζουμε από δημοσίευμα της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» εκείνης της εποχής) παραπέμπει ευθέως στους κυνηγημένους, του «απόβλητους», τους «παρίες» μιας «μητριάς» κοινωνίας της εποχής εκείνης και των μετεμφυλιακών χρόνων. Έναντι εκείνων που πέρασαν τα πάνδεινα για να δουν μια αναγεννημένη Ελλάδα.
«Και ήταν όμορφή (συνεχίζει το δημοσίευμα της «ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ») η εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Σούρπης. Η πρώτη και τόσο σημαντική σ’ένα τέτοιο θέμα για τον σύλλογο, αν αναλογιστούμε πως για το βιβλίο αυτό είχε να καταθέσει την αποψή του ο παράτολμος ήρωας Απόστολος Σάντας!
……Είπε τόσα και καλά λόγια ο Σάντας για την Κατίνα Τέντα – Λατίφη. Θεώρησε τιμή του να προλογίσει αυτό το βιβλίο….»
Εμείς οι νεότεροι έχουμε χρέος να τιμούμε τέτοιους ήρωες σαν τον Λάκη Σάντα και να μιλάμε και στα παιδιά μας γι’ αυτές τις «παράτολμες» και ηρωικές πράξεις! Πράξεις που πέρα από τους συμβολισμούς πρέπει να δείχνουν πως όσοι προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο να καθυποτάξουν την ελευθερία των λαών δεν τα κατάφεραν και δεν πρέπει ποτέ να τα καταφέρουν.
Και όπως διαβάζουμε στους τελευταίους στίχους του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου στο ποίημα «Ο αφανισμός της Μήλος» μέσα από τα στόματα των εξόριστων γυναικών του νησιού ακούγεται να λένε: «…….νά, το χέρι μας, το βλέπουμε,
νάτο που κάνει τον σταυρό του, να και η σκιά του στο
πεζούλι, άξιο χέρι
άχ, Κύριε, να κρατήσει πάλε το ψωμί, το βρέφος, το
μαχαίρι, τη Σημαία.»
Δημήτρης Ντούκας
Σημείωση: Το δημοσίευμα της "ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ" είναι από το αρχείο του καθηγητή και μέλους του Δ/Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Σούρπης Τριαντάφυλλου Σπανού.
